سرما

عجب دیوانه ای ای دل چنین آشفته آشفتهچرا بیچاره ای دل چنین آزرده آزرده؟به اندک نای نی،دل می شوی مجنونچرا گشتی چنین پر خون دلا آهسته آهستهنسیمی می وزد گاهی نه از نزدیک از آن دورچنان گردی جوان گویا نه آنی خسته ی خستهبه هر سازی شوی پر خون چرا چون وصل پنداری ؟چرا گشتی چنین ساده نیاید رسته ی رستهدل و عشق و جگرسوزی شده قسمت تو را جانانباید گفتگو ها کرد از این ویرانه ی بستهتو ای سائل شباهنگام به راز دل چه ها کردیکه این حاجت بجای آید ولی گفته'>ناگفته ناگفته سرما...

باد سحر از جانب معشوق روان شد جان نعره کشید و دل عشاق جوان شد روح القدس از فیض مداوم شده سر مستاز این همه لطفی که مرا مونس جان شد هر صبح که خورشید جهان فخر فروشد از پرتو او برهمگان عشق عیان شد دل مست مناجات شب و وصل سحرگاهیک آیه پرنور از آن عشرت جان شدکی می شود از این همه انوار گذر کرد یا چشم ببست زهمه روی گران شد هر آن دل سائل به هوای رخ دلدار از کوی به کویی شد و از غیر رمان شد سرما...